Meest Recente Evenementen Updates

Ik stierf van dorst in ’t zicht van stromend water

Geplaatst op Geupdate op

In “Mijn middeleeuwen’ schrijft Wilmink over het gastenboek van Charles d’ Orléans.
Bezoekers moesten een ballade schrijven met de beginregel ‘Ik stierf van dorst in ’t zicht van stromend water’. Daarna moesten nog meer van zulke tegengestelde regels komen. Dit is mijn versie.


Ik stierf van dorst in ’t zicht van stromend water
en laafde mij aan aandacht en vluchtige zelfzucht.
Mijn tijd bestond uitsluitend uit later
verzeilde meermalen in een absurde klucht.
Voor terugkijken was ik dubbel beducht
Ik ben altijd elders dan jij mij vindt,
immer opzoek naar het innerlijke kind.

De ruimte die ik inneem is hoog ommuurd
maar daarbuiten acteer ik met glans een rol
en etaleer mijn ziel gepolijst en geschuurd,
geharnast met air en elan, betaal ik met roem en tol
bedekt met bralligere taal gevoerde wol.
Ik ben altijd elders dan jij mij vindt
immer opzoek naar het innerlijke kind.

Ik puzzel met woorden, beelden en gein,
strijd met vuur en vlam en zonder pardon.
Niet voor wie ik ben maar voor wie ik wil zijn.
In mijn spiegel zie ik een ander en kopieer met carbon
en sta daarmee zelden in het licht van mijn zon.
Ik ben altijd elders dan jij mij vindt,
immer opzoek naar het innerlijke kind

Zon, in uw licht, is tijd noch duur,
geen beperking door grens of muur
en kan ik zijn waar jij mij vindt
bij het omarmen mijn innerlijke kind.

Leonard Bouwhuis | Zinvinder

Onze wegen zijn gekruist

Geplaatst op

Wij weten het als geen ander
Het leven gaat niet volgens een rechte lijn
Of met volle kracht vooruit
Na een storm
Kijken we achterom

Het leven is een reis
Met onbekende bestemmingen
Onze wegen zijn gekruist
Schuiven bij elkaar aan
En meanderen samen verder

Moedig voorwaarts
Is ons motto
Met doorzetten als kracht
Voorbij onszelf door de ander te zien
En te luisteren naar elkaars hart.

Liefdesverbond

Geplaatst op Geupdate op


Als iedereen één keer per dag iets medelevens en liefdevols doet of zegt tegen iemand,
dan zal onze wereld een betere plek zijn om te leven.

Vandaag kies ik jou en morgen kies jij iemand anders en geef je het door.

Manntje Mus | Wat een fijn doosje!

Geplaatst op Geupdate op

Is dat Mannetje Mus?
Wat heeft hij daar?
Is dat een klein doosje?
Wat zit er in dat doosje?
Niets!
Nog niets!

Wat zal Mannnetje Mus in zijn doosje doen?
Iets om te bewaren?
Iets om altijd bij zich te dragen?
Mannetje Mus kan niet kiezen.
Zal hij Tante Dikkie in het doosje doen?
Mi Goedoe, Mannetje Mus, man, ik pas er niet in toch.
Ik kan me niet keren weet je.
Bovendien drukken mijn boebies helemaal plat’.

Tante Dikkie in het doosje stoppen is dus niet zo’n goed idee, denkt Mannetje Mus.
Dus moet hij iets anders bedenken.

Oom Sjak. Is dat wat?
Ai, Mannetje Mus. Tuurlijk wil ik wel in je doosje.
Het lijkt me fantastisch man.
Ik kan je helpen met rekenen.
Je goede raad geven. Wanneer je maar wilt.
Een ding moet je me wel beloven.
Je mag het doosje niet schudden.
Want dan rammelt het zo met me’.

Jammer, denkt Mannetje Mus. Dat kan ik niet beloven.
Weet je wat, denkt Mannetje Mus. Ik  heb nog wel een mooie dag.
Een dag die ik niet vergeten wil. De dag dat ik mijn zwemdiploma haalde.
De dag past goed in zijn doosje.
Er wordt niks plat gedrukt.
En de dag mag ook wel geschud worden.
Elke keer als Mannetje Mus het doosje opent dan . . . . . . 
Dan krijgt Mannetje Mus weer zijn eerste zwemdiploma.

Wat een fijn doosje.

Op een dag schreef Albert Einstein op het bord

Geplaatst op

9×1=09
9×2=18
9×3=27
9×4=36
9×5=45
9×6=54
9×7=63
9×8=72
9×9=81
9×10=91

Plots was er een chaos in de zaal omdat Albert Einstein het bij het verkeerde eind hat, het juiste antwoord voor 9×10 is 90 en al zijn leerlingen lachten hem uit.

Dus Albert Einstein wachtte tot iedereen z’n mond hield en zei:
“Hoewel ik de negen vragen correct had geanalyseerd, feliciteerde niemand me, maar toen ik maar één vraag miste, begon iedereen te lachen; het betekent dat zelfs als een persoon erg succesvol is, de samenleving zijn kleinste fout zal opmerken en dat ze ervan zullen genieten. Dus laat kritiek je dromen niet vernietigen, de enige persoon die nooit een fout maakt, is degene die niets doet.”

Absolute rust

Geplaatst op

Een jongeman treedt in een boeddhistenklooster in waar absolute rust heerst. Hij mag allen wat zeggen als de overste dat toestaat. Na een jaar geeft de overste hem de gelegenheid om twee woorden te zeggen. Hij zegt: “Hard bed”. En daarna is het bed een stuk beter. Een jaar later mag hij nog eens twee woorden zeggen. Hij zegt: “Koud eten”. En daarna is het eten een stuk beter.

Als er drie jaar voorbij zijn nodigt de overste hem uit weer twee woorden te spreken. De jongeman zegt: “Ik ga”. De overste knikt instemmend en zegt: “Dat is goed, want sinds je hier bent heb je alleen nog maar geklaagd.”

Bron: Gerarduskalender

Dankjewel Jaap

Geplaatst op Geupdate op

Tijdens de bijna tien jaar dat wij het recreatieprogramma verzorgden op Camping Blaauw, was Jaap Postma een vast onderdeel van het aanbod aan activiteiten. De huifkartocht op dinsdagmiddag. De belangstelling voor het huifkartochtje door het Vegelinbos was altijd groot. De kar zat niet alleen vol met kinderen, ook volwassenen stapten graag in.

Jaap dwong respect af bij de kinderen en die keken tegen hem op. Het paard Raisa was net als Jaap, de vriendelijkheid zelve. Hoewel Jaap de kinderen soms anders deed geloven. Dan vroeg Jaap aan de kinderen hoe hij Raisa kon laten lopen. Nou, de kinderen wisten wel raad. De suggesties waren vooral tegen het paard schreeuwen. Of soms zelfs gillen. Raisa was hier totaal ongevoelig voor. Dus vroeg Jaap aan de kinderen of ze het paard moesten slaan. Dat vonden ze bijna allemaal een goed idee. Er werd druk geroepen en geschreeuwd: slaan, ja Jaap, slaan.

Maar altijd wist Jaap de kinderen te bedaren. ‘Dat moet toch wel anders kunnen’, zei hij dan. En dan was er altijd wel een paar kinderen die dat ook vonden. En als een konijn uit een hoge hoed, toverde Jaap een klein klikje met zijn tong tevoorschijn en ja hoor, Raisa kwam in beweging.

De monden vielen open van verbazing en dan zei Jaap steevast: ‘En we hadden het paard al bijna geslagen! Goed dat we dat niet gedaan hebben.’ Een wijze les die de kinderen, en ook ik, mij nog tot op heden is bijgebleven. Dankjewel Jaap. Dankjewel.

Jaap Postma is op 66 jarige leeftijd overleden op 13 november 2021

Gedicht | Wat het is – Erich Fried

Geplaatst op

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is

zegt de liefde
Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet 
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is

zegt de liefde
Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde 

Auteur: Erich Fried (1921-1988)

RK Aloysius School in Sint Nicolaasga

Geplaatst op Geupdate op

Voor mijn klasgenoten van toen (1963-1964)

We waren tien jaar toen ik nog deel uitmaakte van de jaarklas van het Sint Aloysius school in Sint Nicolaasga. Voor de klas stond meester Steens. Een rokende meester die zijn sigaretten liet halen door een van ons. Hij rookte Lucky Star en stak de ene met de andere aan. Ondenkbaar in deze tijd waarin de gruwelijkste afbeeldingen op de sigarettenpakjes worden geprint met de tekst Roken brengt u en anderen rondom u schade toe! Wisten wij veel! Sigaretten halen voor de meester, wie wilde dat niet. De winkel waar je de rookwaar kon halen, was bij de Spar, tegenover de school. Even een frisse neus halen, even niet in de klas zitten.

De vierde klas. We kwamen uit de derde, hoe kan het anders. Daar gaf meester Tiel Groenestege les. Maar dat kan ik mis hebben. Het was het schooljaar 1962-1963. Meester deed dat jaar mee aan de Elfstedentocht. De meest barre Elfstedentocht aller tijden. Er is zelfs een film over gemaakt. Maar dat wisten wij toen nog niet. Maar onze meester had hem geprobeerd uit te schaatsen. Hij kon er gelukkig over vertellen en ons meenemen in zijn belevenis. Reinier Paping heeft die tocht der tochten van 1993 gewonnen. Wat de meester ook zo bijzonder maakte was dat hij gitaar speelde. Gitaar! En dat tijdens de opkomst van The Beatles. Mijn moeder had zelfs een Beatlesvest voor mij gemaakt. Een kraagloos jasje waar ik mij helemaal top in voelde.

Maar wij zaten het jaar daarop bij meester Steens. Een corpulente man die weinig ambitieus zijn werk deed. Geen ambities zoals meester Van der Meer bijvoorbeeld. Die scoorde naast zijn baan als leraar aan de muziekschool, oprichter van het Amazone koor, dirigent van het kinderkoor en ga zo nog maar even door. Of meester Kamsma. Daar heb ik zelfs nog les van gehad op de Detailhandelschool in Sneek. Daar gaf hij Recht- en Wetkennis. Nee, dan meester Steens, die had een brailleboek gemaakt voor een blinde meneer. Meneer Hackenbrock of zoiets. Een uit Nederlands-Indië afkomstige meneer. En ik weet niet wat meester Steens daar mee had, hij leerde ons wel liedjes die hun oorsprong hadden in Nederlands-Indië en Zuid-Afrika. Sarie Marijs bijvoorbeeld. We zongen uit volle borst mee terwijl meester Steens op een soort fluitpiano meespeelde. Het zal een Hammond Melodion geweest zijn. Misschien als je de tekst leest, de melodie weer naar boven komt.

My Sarie Marais is so ver van my hart,
Maar’k hoop om haar weer te sien.
Sy het in die wyk van die Mooirivier gewoon,
Nog voor die oorlog het begin.

O bring my t’rug na die ou Transvaal
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.

We werden ongewild, geïndoctrineerd met een stukje Nederlands koloniaal bewind waar we nu geen kaas meer van lusten. Oh, dat weet ik ook nog, meester Steens liep helemaal van stapel bij het vertellen over Schiedam, de stad waar hij was opgegroeid. Ik heb me altijd afgevraagd: ‘Wat in hemelsnaam heeft hem doen besluiten om naar Friesland te verhuizen en daar te gaan werken.’ Het was ongetwijfeld de liefde. Zijn saaiheid straalde af op zijn kinderen. Ik weet nog dat Caspar, onze klasgenoot van die tijd, aanzichtkaarten spaarde van kerken. Daar is hij trouwens nog relatief beroemd mee geworden. Hij kon er prachtig over vertellen.

Eerste communie (7 jaar)

Ik heb twee jaar van meester Steens mogen genieten. Ook in het tweede jaar deed ik mijn stinkende best eens sigaretten voor hem te mogen halen. In die tijd kon ik al enthousiast verhalen vertellen. En er was genoeg te vertellen. Want ik had geen saai leven. Nota bene geboren en getogen in het dorpscafé waar altijd wat te beleven viel. Ik kan me nog herinneren dat de Katholieke Plattelands Jongeren een pater hadden uitgenodigd om stereofonie te komen demonstreren en er over te vertellen. De treinen reden van links naar rechts over de vergaderzaal. Wow! Je hoorde aan de ene kant van de zaal een bord vallen en aan de andere kant iemand ‘hé kijk uit’ roepen. Dat was een goed verhaal. En zo waren er nog velen. De reactie van meester Steens was steevast ‘fijn’. Man oh man, wat ben ik daarop afgeknapt. Je snapt wel dat een tweede jaar bij deze meester een lang en saai jaar is geworden. Zeg maar rampzalig. Fijn!

Zoals ik al vertelde ben ik opgegroeid in het dorpscafé Het Wapen van Friesland waar onder andere ook bruiloften en partijen werden gehouden. Als kind stond ik dan al snel in de weg en om verder niemand voor de voeten te lopen, zocht ik mijn heil op zolder. Daar was het zogenaamde rookluik van de bruiloftszaal. Met mijn hoofd tegen de zoldervloer gedrukt, kon ik nog net een blik werpen op het podium waar de bruiloft sketches werden voorgedragen. Vaak kwam het niveau niet hoger dan het afdraaien van het ‘abc’ of de zogenaamde ‘snitzelbank’. Dit laatste is een zogenaamd ‘stapellied’ waarbij bijzonderheden uit het leven van het bruidspaar als het ware wordt gestapeld, steeds gevolgd door een smeuïg refrein. Niks bijzonders dus.

Tot Johan Veltman zijn intrede deed als conferencier. Een opkomend begrip dat vorm werd gegeven door onder andere Toon Hermans. Dan sloop ik naar de zolder en drukte ik mijn oor bijna door de zoldervloer om maar niks te hoeven missen van deze virtuoos. Hij nam stoïcijns plaats op een barkruk, recht tegenover de spiegel waaronder het bruidspaar zat en stak dan van wal in een ‘het-kon-mij-niet-lang-genoeg-durend’ oeverloos gekabbel. Zijn optredens konden het best worden vergeleken met de sinterklaasconference van Toon Hermans. Evenals Toon kon ook Johan heel goed kijken, luisteren en voelen wat er zoal in de wereld om ons heen gebeurt. Zijn trouwconferences gingen nergens over, hij schopte er niemand mee tegen het zere been en iedereen lag dubbel omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar was. Ik nam een besluit: als ik later groot zou zijn, wilde ik ook trouwconferencier worden.

Ik ben nu ruim tien jaar trouwambtenaar en voel ik mij erg op mijn plek in een trouwzaal. Mensen verbinden in de breedste zin van het woord is iets wat ik het liefste doe. Met mijn positieve energie en enthousiasme weet ik het bruidspaar en de luisteraars altijd te boeien.

Mijn enthousiasme en vertelkunst zijn dus niet om zeep geholpen door meester Steens of het doubleren van de vierde klas. Ik denk eerder dat het een aanmoediging was om mijn eigen weg te vinden in het leven en mijn talenten te ontdekken, te benutten.

Eens een dromer en een enthousiast verteller, altijd een dromer en enthousiast verteller. Ik weet niet hoe jullie mij hebben ervaren, maar dit zijn wel zo’n beetje mijn pijlers in het leven. Mijn wandeling door het leven geef ik vorm op mijn blogs. Mijn belevenissen als trouwambtenaar geef ik vorm op de website www.leonardbouwhuis.nl. Daarnaast boeit de vraag wat de zin van het leven is mij mateloos. Mijn zoektocht heeft mijn tomeloze energie onverminderd positief gehouden. Mijn overdenkingen, gedichten en korte verhalen publiceer ik op mijn website www.zinvinder.nl.

Dit jaar heb ik zoals velen van jullie, ook ik de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt. Dan ga ik tevens met pensioen. Ik kan terugkijken op een weelderige carrière. Van etaleur, naar grafisch ontwerper, docent etaleren, re-integratie consulent, voorlichter afvalinzameling, zelfstandig ondernemer, levensloop- en loopbaancoach, freelance docent aan diverse hogescholen waarvan het grootste deel bij de Hanzehogeschool in Groningen naar trouwambtenaar.  Ik vat mijn bezigheden samen als: boent, faciliteert, motiveert, steunt, trouwt, schrijft of doet andere dingen. Als trouwambtenaar trouw ik bruidsparen door het hele land. En dat blijf ik voorlopig nog wel even doen. Verder hoop ik vooral te genieten van het leven zoals het mij is gegeven. Samen met mijn vrouw, kinderen en sinds kort kleinkind.

Het valt niet mee om in coronatijd elkaar weer te kunnen ontmoeten, laat staan de hand te schudden. Maar ik zou het wel leuk vinden.

Ik zie je nog staan

Geplaatst op Geupdate op

Lieve Harry,

Ik zie je nog staan
Kijkend over het wad
Waar je eens liep
Moeizaam vooruitkomend
In goed gezelschap

Waar bracht het jou
Bracht het leven jou waarde
Het is niet aan ons om te bepalen
Maar kleuren slechts herinneringen
Moeizaam vooruitkomend
In goed gezelschap

Jij, jij was sterrenstof
Jij was goud waard
Je reis in ten einde
Je lichaam is terug in de aarde
Je geest is vrij.

Ter inspiratie | We are stardust

Gedicht ter na gedachtenis aan Harry Bouwhuis.
Voorgedragen bij de verstrooiing van zijn as op de voor hem zo geliefde plek aan de waddenkust van Friesland.