Gedicht
Blog | Taalstaat
Sinds begin dit jaar kent De Taalstaat een bijzondere nieuwe rubriek: Domweg Gelukkig in de Taalstaat. Daarin kunnen luisteraars een gedicht over hun favoriete plek delen met de luisteraars van het programma. Een gedicht over de straat, de laan, het plein of het park waar hun geboortehuis stond, waar ze wonen of waar ze de hond uitlaten. Of gewoon de plek waar ze aan verknocht zijn. Luisteraars kunnen een bestaand gedicht insturen, maar ook een zelfgeschreven gedicht.
Vanochtend werd ik geattendeerd op het feit dat een gedicht van mij geplaatst is op De Taalstaat.
Stervenspad gedichten
Niemand kent de weg van het stervenspad
Stukjes ervan misschien
Het helpt deze te delen
Maar de weg moet jezelf gaan
Zijn moeder stond aan zijn wieg
En het is zijn moeder die nu op hem wacht
Nog een stap te gaan
En ze zijn weer samen een.
Het leven woont in hem
En doet wat het moet doen
Hij klimt omhoog en vangt een glimp op
Van wat komen gaat
Het is geen vurig verlangen
Maar een gekoesterde wens.
Zijn ziel dwarrelt boven zijn
Door het bestaan geteisterde lijf
Nog even en het leven laat hem los
Zodat hij op kan klimmen
Naar zijn zielsverwanten.
Waar laat hij zijn lijf
Dat hem zolang heeft gedragen
Waar vind hij rust
Zonder zijn aardse huis
Op het stervenspad
Bepaalt het leven het tempo
En de ziel de bestemming.
Sterven is meedogenloos
En laat zich niet mislijden
Zielsrust is hem gegund
Pas nadat het leven is geweken.
I.M. | Ontworteld in hart en ziel
hij tekende een kankantree
zorgvuldig alsof de takken konden breken
eerst de stam immens groot en niet te omarmen
daarna de uitlopers een voor een
zonder blad priemend in de lucht
langzaam maar zeker
ontstonden de blaadjes met jong geluk
helder groen en vol beloftes
de boom mag niet gekapt worden zo liet hij weten
want dan keert de wereld zich tegen
door stormen geteisterd is de boom gevallen
ontworteld in hart en ziel
je zou hem willen omarmen
zijn takken verhoeden te breken
hem grond bieden om te aarden
I.M. |
20 maart 2018
De eerste dag van de lente.
Op de gang luiden vogeltjes de lente in
Binnen, op zijn kamer
Ontworstelde zijn ziel zich aan zijn mensenlijf
Zijn lente wordt hemels.
In de grond van mijn hart
Bij de blokkade van mijn beperking
Leef ik aan de grens van mijn kunnen
Ik wil verder en zoek een weg
Zolang mijn verlangen reikt
Dat ik zover gekomen ben
Is veelal te danken aan slimme kracht
Doorgaan en opportunisme
Zijn mijn grootste vrienden
Bravoure brengt mij naar nergens
Humor lijkt een doel op zich
Mijn gevoelens zoeken een bodem
In de grond van mijn hart
Levensstroom
Ik ben de stroming
Stroming van het water en thermiek
Ben ik de vogel
Zoek ik een landingsplek
Ben ik de rivier
Dan zoek ik een bedding
Ik ben de stroming
Stroming van het water en thermiek
Stilstand is oké
Is geen verloren tijd
Landen is belangrijk
In de luwte krijgt het leven een kans.
SoulCollage ® | 25maart2017
- 1
- 2
- 3
- Volgende →
