Gedicht
Mijn beste beentje
Wat bezielde mij
Die auto in te halen
Oké, die stond stil
Maar toch
Wat bezielde haar
Plots het stuur om te gooien
En mij op haar slof te nemen
Mijn beste beentje, wat spijt me dit.
Ontbijt
Verborgen in rimpels en dekens,
haar vest achterstevoren, een sjaal
hoog om de oren, de haren wild,
lepelt ze traag het kinderontbijt.
Dokter komt langs, fysio masseert,
personeel verzorgt, tv staat aan,
telefoon, wasmachines draaien,
vloeren worden zingend gedweild.
Vroeger had ze zich afgekeerd,
kritiek geuit, gevraagd of het niet
wat minder kon. Nu zit ze stil,
geniet van Brinta met slagroom.
Uit de bundel ‘Tot ook ik verwaai’
Blog | Taalstaat
Sinds begin dit jaar kent De Taalstaat een bijzondere nieuwe rubriek: Domweg Gelukkig in de Taalstaat. Daarin kunnen luisteraars een gedicht over hun favoriete plek delen met de luisteraars van het programma. Een gedicht over de straat, de laan, het plein of het park waar hun geboortehuis stond, waar ze wonen of waar ze de hond uitlaten. Of gewoon de plek waar ze aan verknocht zijn. Luisteraars kunnen een bestaand gedicht insturen, maar ook een zelfgeschreven gedicht.
Vanochtend werd ik geattendeerd op het feit dat een gedicht van mij geplaatst is op De Taalstaat.
Stervenspad gedichten
Niemand kent de weg van het stervenspad
Stukjes ervan misschien
Het helpt deze te delen
Maar de weg moet jezelf gaan
Zijn moeder stond aan zijn wieg
En het is zijn moeder die nu op hem wacht
Nog een stap te gaan
En ze zijn weer samen een.
Het leven woont in hem
En doet wat het moet doen
Hij klimt omhoog en vangt een glimp op
Van wat komen gaat
Het is geen vurig verlangen
Maar een gekoesterde wens.
Zijn ziel dwarrelt boven zijn
Door het bestaan geteisterde lijf
Nog even en het leven laat hem los
Zodat hij op kan klimmen
Naar zijn zielsverwanten.
Waar laat hij zijn lijf
Dat hem zolang heeft gedragen
Waar vind hij rust
Zonder zijn aardse huis
Op het stervenspad
Bepaalt het leven het tempo
En de ziel de bestemming.
Sterven is meedogenloos
En laat zich niet mislijden
Zielsrust is hem gegund
Pas nadat het leven is geweken.
I.M. | Ontworteld in hart en ziel
hij tekende een kankantree
zorgvuldig alsof de takken konden breken
eerst de stam immens groot en niet te omarmen
daarna de uitlopers een voor een
zonder blad priemend in de lucht
langzaam maar zeker
ontstonden de blaadjes met jong geluk
helder groen en vol beloftes
de boom mag niet gekapt worden zo liet hij weten
want dan keert de wereld zich tegen
door stormen geteisterd is de boom gevallen
ontworteld in hart en ziel
je zou hem willen omarmen
zijn takken verhoeden te breken
hem grond bieden om te aarden
I.M. |
20 maart 2018
De eerste dag van de lente.
Op de gang luiden vogeltjes de lente in
Binnen, op zijn kamer
Ontworstelde zijn ziel zich aan zijn mensenlijf
Zijn lente wordt hemels.
- 1
- 2
- 3
- Volgende →
