Zeer kort verhaal | Pûst

Geplaatst op 27 mei 2020 Geupdate op 27 mei 2020

Ik fietste en wilde links afslaan de Hielkemalaan in. Breed over de straat stonden daar een vijftal kinderen met hun fiets aan het begin van de laan opgesteld. Kennelijk om nog iets af te spreken. Ze zagen mij wel degelijk aankomen maar waren geenszins van plan ruimte voor mij te maken. Mijn reactie was misschien daarom wel wat direct toe ik riep: ‘Ga even aan de kant!’ ‘Wat zegt u?’, sprak een jongetje van een jaar of negen. ‘Jullie hadden wel even aan de kant kunnen gaan’, riep ik nog druk met mijn fiets langs het groepje manoeuvrerend. ‘Ja ja, doe maar rustig aan’, was de reactie. ‘Pjust’, riep ik nog. Ik weet niet waar ik het vandaan haalde. Ik snapte het hele woord niet. Het klonk goed en was kennelijk een kwalificatie van het ‘joch’ dat mij tot rust probeerde te manen. De blaag, dacht ik en riep ‘pjust’. Later op de dag pakte ik mijn laptop erbij om eens te zoeken naar de herkomst van mijn kwalificatie ‘pjust’. Het leverde mijn niets o. Ik googelde verder. Tenslotte kwam ik op ‘pûst’. Vrij uit het Fries vertaalt betekent dat ‘puist’. Iets wat uitgeknepen kan worden op het moment dat het op knappen staat. ‘Doe maar rustig ouwe’, hoorde ik hem nog roepen terwijl hij zijn schoolvriendjes aan keek. Ondertussen heb ik hem uitgeknepen!