(Zeer) Kort Verhaal
Op een dag schreef Albert Einstein op het bord
9×1=09
9×2=18
9×3=27
9×4=36
9×5=45
9×6=54
9×7=63
9×8=72
9×9=81
9×10=91
Plots was er een chaos in de zaal omdat Albert Einstein het bij het verkeerde eind hat, het juiste antwoord voor 9×10 is 90 en al zijn leerlingen lachten hem uit.
Dus Albert Einstein wachtte tot iedereen z’n mond hield en zei:
“Hoewel ik de negen vragen correct had geanalyseerd, feliciteerde niemand me, maar toen ik maar één vraag miste, begon iedereen te lachen; het betekent dat zelfs als een persoon erg succesvol is, de samenleving zijn kleinste fout zal opmerken en dat ze ervan zullen genieten. Dus laat kritiek je dromen niet vernietigen, de enige persoon die nooit een fout maakt, is degene die niets doet.”
Absolute rust
Een jongeman treedt in een boeddhistenklooster in waar absolute rust heerst. Hij mag allen wat zeggen als de overste dat toestaat. Na een jaar geeft de overste hem de gelegenheid om twee woorden te zeggen. Hij zegt: “Hard bed”. En daarna is het bed een stuk beter. Een jaar later mag hij nog eens twee woorden zeggen. Hij zegt: “Koud eten”. En daarna is het eten een stuk beter.
Als er drie jaar voorbij zijn nodigt de overste hem uit weer twee woorden te spreken. De jongeman zegt: “Ik ga”. De overste knikt instemmend en zegt: “Dat is goed, want sinds je hier bent heb je alleen nog maar geklaagd.”
Bron: Gerarduskalender
Dankjewel Jaap
Tijdens de bijna tien jaar dat wij het recreatieprogramma verzorgden op Camping Blaauw, was Jaap Postma een vast onderdeel van het aanbod aan activiteiten. De huifkartocht op dinsdagmiddag. De belangstelling voor het huifkartochtje door het Vegelinbos was altijd groot. De kar zat niet alleen vol met kinderen, ook volwassenen stapten graag in.
Jaap dwong respect af bij de kinderen en die keken tegen hem op. Het paard Raisa was net als Jaap, de vriendelijkheid zelve. Hoewel Jaap de kinderen soms anders deed geloven. Dan vroeg Jaap aan de kinderen hoe hij Raisa kon laten lopen. Nou, de kinderen wisten wel raad. De suggesties waren vooral tegen het paard schreeuwen. Of soms zelfs gillen. Raisa was hier totaal ongevoelig voor. Dus vroeg Jaap aan de kinderen of ze het paard moesten slaan. Dat vonden ze bijna allemaal een goed idee. Er werd druk geroepen en geschreeuwd: slaan, ja Jaap, slaan.
Maar altijd wist Jaap de kinderen te bedaren. ‘Dat moet toch wel anders kunnen’, zei hij dan. En dan was er altijd wel een paar kinderen die dat ook vonden. En als een konijn uit een hoge hoed, toverde Jaap een klein klikje met zijn tong tevoorschijn en ja hoor, Raisa kwam in beweging.
De monden vielen open van verbazing en dan zei Jaap steevast: ‘En we hadden het paard al bijna geslagen! Goed dat we dat niet gedaan hebben.’ Een wijze les die de kinderen, en ook ik, mij nog tot op heden is bijgebleven. Dankjewel Jaap. Dankjewel.
Jaap Postma is op 66 jarige leeftijd overleden op 13 november 2021
RK Aloysius School in Sint Nicolaasga
Voor mijn klasgenoten van toen (1963-1964)
We waren tien jaar toen ik nog deel uitmaakte van de jaarklas van het Sint Aloysius school in Sint Nicolaasga. Voor de klas stond meester Steens. Een rokende meester die zijn sigaretten liet halen door een van ons. Hij rookte Lucky Star en stak de ene met de andere aan. Ondenkbaar in deze tijd waarin de gruwelijkste afbeeldingen op de sigarettenpakjes worden geprint met de tekst Roken brengt u en anderen rondom u schade toe! Wisten wij veel! Sigaretten halen voor de meester, wie wilde dat niet. De winkel waar je de rookwaar kon halen, was bij de Spar, tegenover de school. Even een frisse neus halen, even niet in de klas zitten.
De vierde klas. We kwamen uit de derde, hoe kan het anders. Daar gaf meester Tiel Groenestege les. Maar dat kan ik mis hebben. Het was het schooljaar 1962-1963. Meester deed dat jaar mee aan de Elfstedentocht. De meest barre Elfstedentocht aller tijden. Er is zelfs een film over gemaakt. Maar dat wisten wij toen nog niet. Maar onze meester had hem geprobeerd uit te schaatsen. Hij kon er gelukkig over vertellen en ons meenemen in zijn belevenis. Reinier Paping heeft die tocht der tochten van 1993 gewonnen. Wat de meester ook zo bijzonder maakte was dat hij gitaar speelde. Gitaar! En dat tijdens de opkomst van The Beatles. Mijn moeder had zelfs een Beatlesvest voor mij gemaakt. Een kraagloos jasje waar ik mij helemaal top in voelde.
Maar wij zaten het jaar daarop bij meester Steens. Een corpulente man die weinig ambitieus zijn werk deed. Geen ambities zoals meester Van der Meer bijvoorbeeld. Die scoorde naast zijn baan als leraar aan de muziekschool, oprichter van het Amazone koor, dirigent van het kinderkoor en ga zo nog maar even door. Of meester Kamsma. Daar heb ik zelfs nog les van gehad op de Detailhandelschool in Sneek. Daar gaf hij Recht- en Wetkennis. Nee, dan meester Steens, die had een brailleboek gemaakt voor een blinde meneer. Meneer Hackenbrock of zoiets. Een uit Nederlands-Indië afkomstige meneer. En ik weet niet wat meester Steens daar mee had, hij leerde ons wel liedjes die hun oorsprong hadden in Nederlands-Indië en Zuid-Afrika. Sarie Marijs bijvoorbeeld. We zongen uit volle borst mee terwijl meester Steens op een soort fluitpiano meespeelde. Het zal een Hammond Melodion geweest zijn. Misschien als je de tekst leest, de melodie weer naar boven komt.
My Sarie Marais is so ver van my hart,
Maar’k hoop om haar weer te sien.
Sy het in die wyk van die Mooirivier gewoon,
Nog voor die oorlog het begin.
O bring my t’rug na die ou Transvaal
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
We werden ongewild, geïndoctrineerd met een stukje Nederlands koloniaal bewind waar we nu geen kaas meer van lusten. Oh, dat weet ik ook nog, meester Steens liep helemaal van stapel bij het vertellen over Schiedam, de stad waar hij was opgegroeid. Ik heb me altijd afgevraagd: ‘Wat in hemelsnaam heeft hem doen besluiten om naar Friesland te verhuizen en daar te gaan werken.’ Het was ongetwijfeld de liefde. Zijn saaiheid straalde af op zijn kinderen. Ik weet nog dat Caspar, onze klasgenoot van die tijd, aanzichtkaarten spaarde van kerken. Daar is hij trouwens nog relatief beroemd mee geworden. Hij kon er prachtig over vertellen.
Eerste communie (7 jaar)
Ik heb twee jaar van meester Steens mogen genieten. Ook in het tweede jaar deed ik mijn stinkende best eens sigaretten voor hem te mogen halen. In die tijd kon ik al enthousiast verhalen vertellen. En er was genoeg te vertellen. Want ik had geen saai leven. Nota bene geboren en getogen in het dorpscafé waar altijd wat te beleven viel. Ik kan me nog herinneren dat de Katholieke Plattelands Jongeren een pater hadden uitgenodigd om stereofonie te komen demonstreren en er over te vertellen. De treinen reden van links naar rechts over de vergaderzaal. Wow! Je hoorde aan de ene kant van de zaal een bord vallen en aan de andere kant iemand ‘hé kijk uit’ roepen. Dat was een goed verhaal. En zo waren er nog velen. De reactie van meester Steens was steevast ‘fijn’. Man oh man, wat ben ik daarop afgeknapt. Je snapt wel dat een tweede jaar bij deze meester een lang en saai jaar is geworden. Zeg maar rampzalig. Fijn!
Zoals ik al vertelde ben ik opgegroeid in het dorpscafé Het Wapen van Friesland waar onder andere ook bruiloften en partijen werden gehouden. Als kind stond ik dan al snel in de weg en om verder niemand voor de voeten te lopen, zocht ik mijn heil op zolder. Daar was het zogenaamde rookluik van de bruiloftszaal. Met mijn hoofd tegen de zoldervloer gedrukt, kon ik nog net een blik werpen op het podium waar de bruiloft sketches werden voorgedragen. Vaak kwam het niveau niet hoger dan het afdraaien van het ‘abc’ of de zogenaamde ‘snitzelbank’. Dit laatste is een zogenaamd ‘stapellied’ waarbij bijzonderheden uit het leven van het bruidspaar als het ware wordt gestapeld, steeds gevolgd door een smeuïg refrein. Niks bijzonders dus.
Tot Johan Veltman zijn intrede deed als conferencier. Een opkomend begrip dat vorm werd gegeven door onder andere Toon Hermans. Dan sloop ik naar de zolder en drukte ik mijn oor bijna door de zoldervloer om maar niks te hoeven missen van deze virtuoos. Hij nam stoïcijns plaats op een barkruk, recht tegenover de spiegel waaronder het bruidspaar zat en stak dan van wal in een ‘het-kon-mij-niet-lang-genoeg-durend’ oeverloos gekabbel. Zijn optredens konden het best worden vergeleken met de sinterklaasconference van Toon Hermans. Evenals Toon kon ook Johan heel goed kijken, luisteren en voelen wat er zoal in de wereld om ons heen gebeurt. Zijn trouwconferences gingen nergens over, hij schopte er niemand mee tegen het zere been en iedereen lag dubbel omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar was. Ik nam een besluit: als ik later groot zou zijn, wilde ik ook trouwconferencier worden.
Ik ben nu ruim tien jaar trouwambtenaar en voel ik mij erg op mijn plek in een trouwzaal. Mensen verbinden in de breedste zin van het woord is iets wat ik het liefste doe. Met mijn positieve energie en enthousiasme weet ik het bruidspaar en de luisteraars altijd te boeien.
Mijn enthousiasme en vertelkunst zijn dus niet om zeep geholpen door meester Steens of het doubleren van de vierde klas. Ik denk eerder dat het een aanmoediging was om mijn eigen weg te vinden in het leven en mijn talenten te ontdekken, te benutten.
Eens een dromer en een enthousiast verteller, altijd een dromer en enthousiast verteller. Ik weet niet hoe jullie mij hebben ervaren, maar dit zijn wel zo’n beetje mijn pijlers in het leven. Mijn wandeling door het leven geef ik vorm op mijn blogs. Mijn belevenissen als trouwambtenaar geef ik vorm op de website www.leonardbouwhuis.nl. Daarnaast boeit de vraag wat de zin van het leven is mij mateloos. Mijn zoektocht heeft mijn tomeloze energie onverminderd positief gehouden. Mijn overdenkingen, gedichten en korte verhalen publiceer ik op mijn website www.zinvinder.nl.
Dit jaar heb ik zoals velen van jullie, ook ik de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt. Dan ga ik tevens met pensioen. Ik kan terugkijken op een weelderige carrière. Van etaleur, naar grafisch ontwerper, docent etaleren, re-integratie consulent, voorlichter afvalinzameling, zelfstandig ondernemer, levensloop- en loopbaancoach, freelance docent aan diverse hogescholen waarvan het grootste deel bij de Hanzehogeschool in Groningen naar trouwambtenaar. Ik vat mijn bezigheden samen als: boent, faciliteert, motiveert, steunt, trouwt, schrijft of doet andere dingen. Als trouwambtenaar trouw ik bruidsparen door het hele land. En dat blijf ik voorlopig nog wel even doen. Verder hoop ik vooral te genieten van het leven zoals het mij is gegeven. Samen met mijn vrouw, kinderen en sinds kort kleinkind.
Het valt niet mee om in coronatijd elkaar weer te kunnen ontmoeten, laat staan de hand te schudden. Maar ik zou het wel leuk vinden.
De Week van het Korte Verhaal
In de Week van het Korte Verhaal 2021 breng ik graag mijn verhalenbundel onder jouw aandacht.
Lees er meer over op deze site. Zoek op Verzonnen Waarheid of klik op de knop Verhalen bundel.
Zeer kort verhaal | Pûst
Ik fietste en wilde links afslaan de Hielkemalaan in. Breed over de straat stonden daar een vijftal kinderen met hun fiets aan het begin van de laan opgesteld. Kennelijk om nog iets af te spreken. Ze zagen mij wel degelijk aankomen maar waren geenszins van plan ruimte voor mij te maken. Mijn reactie was misschien daarom wel wat direct toe ik riep: ‘Ga even aan de kant!’ ‘Wat zegt u?’, sprak een jongetje van een jaar of negen. ‘Jullie hadden wel even aan de kant kunnen gaan’, riep ik nog druk met mijn fiets langs het groepje manoeuvrerend. ‘Ja ja, doe maar rustig aan’, was de reactie. ‘Pjust’, riep ik nog. Ik weet niet waar ik het vandaan haalde. Ik snapte het hele woord niet. Het klonk goed en was kennelijk een kwalificatie van het ‘joch’ dat mij tot rust probeerde te manen. De blaag, dacht ik en riep ‘pjust’. Later op de dag pakte ik mijn laptop erbij om eens te zoeken naar de herkomst van mijn kwalificatie ‘pjust’. Het leverde mijn niets o. Ik googelde verder. Tenslotte kwam ik op ‘pûst’. Vrij uit het Fries vertaalt betekent dat ‘puist’. Iets wat uitgeknepen kan worden op het moment dat het op knappen staat. ‘Doe maar rustig ouwe’, hoorde ik hem nog roepen terwijl hij zijn schoolvriendjes aan keek. Ondertussen heb ik hem uitgeknepen!
Afscheid van onze poes
Poema, je stal ons hart
Met jouw trouw en vriendelijke aard.
Al je broertjes en zusjes waren al gekozen. Je was de enige die overbleef. Na lang aarzelen deed je nog een poging. Heldhaftig te doen en de krabpaal in te klimmen. Alle broertjes en zusjes stonden l al boven. Het lukte en toen je boven was, wachtte de volgende uitdaging: naar beneden.
We maakten een lijst met namen. De een nog mooier dan de ander. Het werd Poema. Geen Puma, van de sportschoenen, maar Poema. Al snel werd het Poemie. Scherp uitgesproken Poemiiiiiiii. En ze luisterde naar haar naam. Poema, er is zoveel over jou te vertellen. Lieve Poema, onze kattiekat’, onze Poemiii. Huisdier, speelkameraadje, swiffer en waakpoes.
Zodra er gekookt werd, posteerde jij je bij de koelkast. Tijd voor karnemelk. Er ging geen dag voorbij. Als wij een keer niet thuis waren rond die tijd, kwam tante Marthy om jou van karnemelk te voorzien.
Afgelopen zondag 5 april is onze lieve huisgenoot, onze poes Poema overleden. Ze heeft 15 jaar bij ons gewoond. Haar afwezigheid maakt ons in één keer bewust hoezeer haar aanwezigheid verweven is met alles in ons leven. Wat rest is een leeg nest. En nu voelt het huis zo leeg zonder haar. De eerste dagen voelt die leegte zo naar. We hebben geen idee hoe we hier mee om moeten gaan. Met al dat niks. Met zonder Poema. Haar gemiauw om karnemelk. Haar trillende staartje als ze een vogeltje in de tuin zag. Haar gevecht met de luxaflex om naar buiten te kunnen kijken. Het vaste ritueel van de dag ’s avonds op mijn schoot te komen liggen.
We brachten haar naar achteren. ‘Kom maar Poemie, je gaat naar bed!’. En dan liep ze achter ons aan naar de bijkeuken om nog een laatste snoepje te krijgen. Daar stond een mand voor haar. Zij koos voor een plekje op de deurmat of op de stellingkast. Lekker hoog, als een uitkijk. Als we weg waren geweest en weer de oprit opreden, zat ze steevast op ons te wachten. Zonder een moment van twijfel, waren we er gewoon weer. Ze liep achter ons aan als we gingen wandelen. Tot ze besloot niet verder mee te gaan. Daar bleef ze dan wachten en moesten we haar weer ophalen.
Poema, onze klimkat. Op het dak van de buren, over de schutting. Hoog, zittend op de hoek van het platte dak. Uitkijkend over de oprit.
En nu voelt het huis zo leeg. Zo anders stil! We hebben jou een plek gegeven in onze en jouw tuin. Op de plek waar je zo graag lag. Nu zoeken we kracht en hulp bij het afscheid nemen van onze poes Poema, onze trouwe poes, die ons lief is. Wij bewaren jouw beeld en alles wat je voor ons betekende in ons hart. Wij zijn zo dankbaar voor wie ze was. Nu vertrouwen we haar toe aan moeder aarde en gunnen haar de ‘eeuwige vrede’.
Rust zacht lieve Poema.
Het leven van een pensionado
Het glaasje voor de lamp van onze afzuigkap is stuk. In drie delen gebroken. Het is geen gezicht zonder. Bovendien wordt het armatuur van de lampjes nu vet en gaan de lampjes sneller stuk. Zo is mijn inschatting althans. De afzuigkap was de sluitpost bij het aanschaffen van de nieuwe keuken. Nu alweer zo’n vijftien jaar geleden. De afzuigkap was al vanaf het begin een ergernis. Teveel lawaai en met een motortje van niks. ‘Ik wil een nieuwe afzuigkap’, mopperde ik aan de eettafel. ‘Geen sprake van’, kreeg ik als antwoord. Toen flitste het door mijn hoofd: waarom zoek je het onderdeel niet op het internet. ‘Je kunt dat’, sprak ik mijzelf moed in. En werkelijk, ik typte als trefwoorden Pelgrim, afzuigkap, afdekglaasje, lampglaasje in. En voilà, daar verscheen een afbeelding met daaronder de maten. Ik het in drie delen uit elkaar gevallen plaatje aan elkaar gelegd en met de rolmaat de maten opgenomen. Die klopten als een bus. Vanochtend kreeg ik het lampglaasje in een kartonnen verpakking aangereikt door een medewerkster van een bezorgdienst. Niet veel later prijkte het nieuwe glaasje in de kap. Ik ben in tijden niet zo blij geweest met mijn afzuigkap en mezelf. Ik heb het ‘genaild’.
Gezondheid!
Ik ben een nieser.
Vaak drie keer achterelkaar.
Steevast krijg ik dan te horen dat er mooi weer op komst is of dat ze mij gezondheid toewensen.
Prettig om te horen.
Tot voor kort.
De laatste tijd vragen ze mij of ik onlangs in China ben geweest. Wat is er gebeurd?
#zinvinder
- 1
- 2
- 3
- Volgende →
Zinvinder | Medium Consult 