Piekhaar met kruintjes

Geplaatst op 3 maart 2015 Geupdate op 11 november 2016

Piekhaar, ik ben er mee geboren. Het duurde eventjes voor mijn moeder het door had. Niet dat zij er erg van opkeek. Het piekhaar van mij verwonderde haar niets. Mijn oudste broer en zussen waren er ook mee behept. In verschillende gradaties, dat wel. Mijn eerste sluike haartjes piekten al vrij snel. Na een paar grondige wasbeurten door de kraamvrouw, werd het al snel duidelijk. Het haar groeide gestaag en jawel, er kwam zelfs een babykrul tevoorschijn. Met wat moeite, dat moet ik toegeven, en wat extra Zwitsal babyshampoo, lag ik al snel op het babykleedje bij de fotograaf.

Het stond mij onmiskenbaar. “Jij bent er een van . . . , dat kun je zo wel zien.” Ik hoorde er dus helemaal bij. Tot dat ik met andere kinderen in aanraking kwam. Niet zo maar kinderen, nee, ik deelde ze in qua haarstijl. Krullend  haar, golvend haar, dik en eigenwijs haar, vet, droog en pluizig haar. Of het ook inderdaad een aardje naar het haartje was, kan ik niet zeggen. Kinderen met dik en eigenwijs haar, waren niet per definitie dik en of eigenwijs. En ook kinderen met golvend haar waren niet meer of minder meegaand of wat je dan ook maar wilt verbinden met dit soort haar. Wel kreeg ik al heel snel het gevoel dat piekhaar de laagste soort is waar een kind mee bedeeld kan worden. “Jij hebt zeker achter in de rij gestaan toen God de krullen uitdeelde.” Nou, ik was er al snel klaar mee.

Alsof het allemaal al niet erg genoeg gesteld was met mijn piekhaar, was ik ook nog in het bezit van zogenaamde ‘kruintjes’.  Niet een kruintje, nee, het waren er een stuk of vijf. Eentje ervan, stond voorop mijn hoofd, iets aan de linkerkant van het midden, pontificaal te ‘kruinen’. De kruintjes in mijn haar werden door de hele familie en ver daarbuiten ‘draaiborstels’ genoemd. Met name de kapper kon zich er kostelijk mee vermaken.

De coupe die zich het meest leende voor mijn piekhaar met draaiborstels, was volgens hem het stekeltjes model. Met een plantenspuit werd mijn haar nat gemaakt en vervolgens pakte de kapper mijn haar tussen zijn vingers om het vervolgens met zijn schaar op lengte te knippen. Vliegensvlug ging dat. De lengte was mijn ouders niet kort genoeg. Dus werd mijn haar vaker gemillimeterd.

Het stekeltjeshaarkapsel was trouwens behoorlijk bewerkelijk. Het groeit relatief snel en om het haar een beetje omhoog te houden had ik toch al gauw een pot gel per week nodig. Gel, de haarprothese die mijn coupe in model hield tot een regenbuitje een eind maakte aan mijn ‘hoera kapsel’. Op zo’n moment voelde ik mij behoorlijk ongemakkelijk en zakte ik het liefst door de grond. Maar dat gebeurd zelden. Je moet er mee verder, of je wil of niet.

Zodra het kon, liet ik het haar groeien. Ik stam uit de ‘beatlestijd’ moet u weten. Dus het mocht. Mijn moeder maakte zelfs een ‘beatlesvest’ voor mij. Een kraagloos jasje, het liefst gedragen met een broek met nauwe pijpen. De kapper noemde de beatlescoupe een ‘gedekt’ model. De oren een beetje vrij en de pony tot op de wenkbrauwen. Het enige waar ik nog niet aan kon voldoen waren de bakkebaarden. Mijn ‘draaiborstels’ gaven de illusie dat er wat slagen in mijn haar zaten. Maar niks was minder waar. Het bleef piekhaar.

Al gauw ontdekte ik dat er kappers zijn die wel raad weten met piekhaar en zo ontdekte ik het herenkapsel waarvan het haar opzij en achter kort wordt geschoren en bovenop langer wordt gelaten. Met een handjevol gel bracht ik daar nog wat model in. Ook schoor de kapper decoratieve lijntjes s in mijn haar. Plotseling stond ik niet meer onderaan het lijstje. Kroeskoppen noemden hun haar nota bene ‘fout’ haar. En mensen met dik en eigenwijshaar konden al net zo weinig met hun haar als ik. Langzaam maar zeker leerde ik mijn haar te accepteren. Het past bij mij.