Stervenspad | Gedichten

Geplaatst op 18 oktober 2019

I
Niemand kent de weg van het stervenspad
Stukje ervan misschien
Het helpt deze te delen
Maar de weg moet jezelf gaan

II
Op de gang luiden vogeltjes de lente in
Binnen, op zijn kamer,
Ontworsteld het leven zich aan zijn mensenlijf
Zijn lente wordt hemels. 

VII
Mijn moeder stond aan mijn wieg
En het is mijn moeder die nu op mij wacht
Nog een stap te gaan
En we zijn weer samen een.

IV
Het leven woont in hem
En doet wat het moet doen
Hij klimt omhoog en vangt een glimp op
Van wat komen gaat|
Het is geen vurig verlangen
Maar een gekoesterde wens.

V
Mijn ziel dwarrelt boven mijn
Door het bestaan geteisterde lijf
Nog even en het leven laat mij los|
Zodat ik op kan klimmen
Naar mijn zielsverwanten. 

VI
Waar laat ik mijn lijf
Dat mij zolang heeft gedragen
Waar vind ik rust
Zonder mijn aardse huis
Op het stervenspad
Bepaalt het leven het tempo
En de ziel de bestemming. 

VII
Sterven is meedogenloos
En laat zich niet mis lijden
Zielsrust is mij gegund
Pas nadat het leven is geweken.